Termin przedawnienia roszczeń przewoźnika wobec tzw. pasażera na gapę w transporcie kolejowym

Celem opracowania jest ustalenie terminu przedawnienia roszczeń przewoźnika wobec tzw. „pasażera na gapę” w transporcie kolejowym. Zawarte opracowaniu rozważania prowadzą Autora do konkluzji, że co zasady stosunek prawny łączący kolejowego i pasażera, który wsiada swobodnie dostępnego pociągu celu odbycia podróży bez uprzedniego zakupienia biletu, należy postrzegać jako umowa przewozu. Tylko taka wykładnia przepisów prawa krajowego daje się pogodzić z interpretacją unijnego dokonaną przez TSUE wyroku 7 listopada 2019 r. (C-349/18). Oznacza to, podróżnego biletu klasyfikować konsumenta ze wszystkimi tego skutkami. W przypadku sądowego dochodzenia od takich pasażerów sąd zobligowany dokonania jurydycznej oceny stanu faktycznego poprzez pryzmat o przedawnieniu uwzględnienia roszczenia nawet inicjatywy procesowej występującego roli pozwanego. Powoływanie wierzycieli – powodów konstrukcję pozaumownego stosunku prawnego łączącego „pasażerem nie wytrzymuje konfrontacji świetle dokonanej wykładni powinno być postrzegane wyłącznie próba obejścia bezwzględnie obowiązujących względem konsumentów. Teoria podróżnym wydaje obrony tych sytuacjach, których zaistnieją znamiona wykroczenia art. 121 § 1 kodeksu wykroczeń. Wówczas dopuszczalne będzie stosowanie 4421 cywilnego oparciu regułę 443 cywilnego. Trzeba też zaznaczyć, prounijna interpretacja umownego niczym uchybia obowiązywaniu 16 ust. przewozowego czyni go normatywnie pustą normą. Przepis ten powinien interpretowany zgodnie wykładnią TSUE, a nadto pełni zachowuje dotychczasowe zastosowanie podróżnych pociągach, możliwy swobodny dostęp.